Skip to content

Medische expertise

1. Er zijn diverse soorten artsen betrokken bij een MME (= minnelijke medische expertise)

Ter verduidelijking bespreken wij eerst de verschillende soorten artsen die betrokken zijn bij de gevolgen van een ongeval.

medische expertise

a. Behandelende arts: elke geneesheer die u heeft onderzocht en/of heeft verzorgd, die u dus heeft behandeld in het kader van de (poging tot) genezing; met “uw” of “de” behandelende arts wordt meestal uw vaste huisarts bedoeld.

b. Raadsgeneesheer (= raadgevende arts = raadsdokter): de arts-raadsman betreffende de medische besluiten (de “medische advocaat”); de raadsgeneesheer treedt op ofwel voor de partij die de schade moet vergoeden ofwel voor het slachtoffer.

c. Gerechtsdeskundige (of justitiearts): zie verder onder nr 4.

d. Scheidsrechter (of arbiter): deze geneesheer wordt door de twee raadsgeneesheren bij onderling overleg aangesteld bij de aanvang van de minnelijke medische expertise (afgekort “MME”); hij dient in feite de taak van een gerechtsdeskundige uit te voeren voor het geval de 2 raadsgeneesheren niet tot de nodige overeenstemming zouden komen; in een dergelijk geval maakt hij dus autonoom de medische besluiten op, binnen het kader van de MME.

e. Controle-arts : is de dokter die controleert of een welbepaalde werknemer wel afwezig mag blijven van zijn werk wegens ziekte; deze controle gebeurt in opdracht van de werkgever, die immers het gewaarborgd loon moet betalen indien de werknemer ziek is en die zich mag vergewissen of de werknemer wel met reden afwezig blijft.

f. Arbeidsgeneesheer : is de arts die binnen de onderneming de werknemers onderzoekt, met vooral een preventieve functie; zijn belangrijkste taken zijn: het houden van consultaties, het uitvoeren van bedrijfsbezoeken en het deelnemen aan comités (samen met de vakbonden).

g. Adviserend geneesheer van het ziekenfonds, beter bekend als de “medisch adviseur”: is een dokter die in opdracht van het ziekenfonds nagaat of een bepaalde persoon gerechtigd is op een bepaalde behandeling of medicatie of op mutualiteitsuitkeringen.

h. Specialist – geneesheer: een arts die na het behalen van het universitair diploma licentiaat (master) in de geneeskunde een bijkomend diploma in één van de verdergezette studierichtingen geneeskunde heeft behaald, en die in deze richting zijn beroep uitoefent (zoals een gynaecoloog, endocrinoloog, internist, dermatoloog, …); staat in feite tegenover de term “huisarts”.

OPMERKING: elke geneesheer moet het medisch beroepsgeheim eerbiedigen; hij mag aan zijn opdrachtgever (bv de werkgever) enkel zijn beslissing meedelen, maar hij mag hem nooit (mondeling of schriftelijk) de redenen van zijn beslissing uitleggen.

2. Doel van de medische expertise

De medische expertise is een bewijsmiddel, meerbepaald een onderzoeksmaatregel. Zij heeft (in het burgerlijk recht) als functie te onderzoeken en vervolgens te bepalen welke fysieke en psychische gevolgen het ongeval rechtstreeks of onrechtstreeks met zich heeft meegebracht; haar uiteindelijk doel is de vergoeding voor deze schadelijke gevolgen te kunnen bepalen.

Er bestaan twee vormen van expertise, namelijk enerzijds de eenzijdige expertise, die niet bindend is, en anderzijds de tegensprekelijke expertise, die normalerwijze wel definitief bindend is.

In de praktijk wordt eerst een eenzijdige expertise uitgevoerd door een medisch expert op initiatief en op kosten van de verzekeringsmaatschappij die de schade moet vergoeden. Een verstandige schadelijder zal daarna steeds een tegenexpertise, dus een deskundig onderzoek door een door hem aangestelde raadsgeneesheer, zijn eigen medisch expert, laten doorgaan.

3. De raadsgeneesheer

3.1 Doorgaans zal eerst een eenzijdige medische expertise doorgaan, die wordt georganiseerd door de verzekeringsmaatschappij die gehouden is tot de vergoeding aan het slachtoffer ; dit is in het bijzonder de B.A.-verzekeraar (meestal de autoverzekeraar) en/of de arbeidsongevallenverzekeraar. Aldus zal u doorgaans eerst worden onderzocht en ondervraagd door de raadsgeneesheer of medisch expert van de verzekeringsmaatschappij, dus van tegenpartij. Deze geneesheer – deskundige zal uiteindelijk de medische besluiten volgens zijn zienswijze opstellen (vooral : de graden en periodes van tijdelijke arbeidsongeschiktheid en de graad van blijvende arbeidsongeschiktheid of van blijvende invaliditeit).

Het zou logischer zijn dat u onmiddellijk na het ongeval wordt bijgestaan door uw eigen raadsgeneesheer; deze kan dan o.a. nagaan welke bijkomende onderzoeken dienen te gebeuren, en wanneer. Maar de rechtsbijstandsverzekeraar neemt de kosten voor uw eigen medisch expert pas ten laste van zodra de medische besluiten van de raadsdokter van tegenpartij gekend zijn (en dus moeten worden gecontroleerd). 

Voormelde medische besluiten zijn opgesteld door een arts die dagelijks wordt aangesteld door de verzekeringsmaatschappij en die dus niet onpartijdig kan worden genoemd ; ze vallen begrijpelijkerwijze vaak al te nadelig uit voor het slachtoffer.

Zo blijkt de raadsgeneesheer van de verzekeringsmaatschappij vaak te verdedigen dat uw klachten en letsels

– reeds vòòr het ongeval zouden hebben bestaan (“voorafbestaande toestand”)
– voortvloeien uit een natuurlijke evolutie die ook zonder het ongeval zou hebben plaatsgehad
– door u worden overdreven (“aggravatie”), omdat u zich laat beïnvloeden door uw raads- of behandelende geneesheer (“iatrogene beïnvloeding”) of omdat u uit is op een hoge vergoeding (“renteneurose”)
– volledig worden geveinsd (“simulatie”)
– onvoldoende bewezen zijn en geen steun vinden in de beeldvorming
– voortvloeien uit uw verkeerde psychische ingesteldheid (met termen als “somatisatie”, “fixatie”, “persoonlijkheid die de neiging heeft zich op autodestructieve wijze te focussen op tegenslagen…”).

En veel klachten kunnen onmogelijk daadwerkelijk worden bewezen, in het bijzonder aan de hand van beeldvorming (terwijl het slachtoffer de bewijslast draagt…).

Bovendien zal de medisch expert van de vergoedingsplichtige verzekeringsmaatschappij meestal enkel besluiten tot blijvende invaliditeit (B.I.), hoewel ook blijvende arbeisongeschiktheid (B.A.O.) overblijft; hij weet maar al te goed dat dit naar vergoeding toe een groot verschil uitmaakt.

3.2 Het is dan ook ten zeerste aangewezen dat u een tegenexpertise laat doorgaan, dus een “second opinion” vraagt; dit houdt in dat u de medische besluiten van de raadsgeneesheer van de verzekeringsmaatschappij laat beoordelen door een eigen raadsgeneesheer, uw eigen medisch expert die uitsluitend uw belangen verdedigt.

Uw eigen raadsgeneesheer zal er vooral op toezien:

1° dat hij alle nuttige inlichtingen en stukken ontvangt, zodat hij zijn cliënt afdoende kan verdedigen (op medisch vlak); hij zal de nodige bijkomende onderzoeken laten doorgaan, om in de mate van het mogelijke de sequelen (= klachten en letsels) te bewijzen;

2° dat B.A.O. in plaats van B.I. wordt weerhouden en dat het toegekende percentage ervan voldoende hoog is,

3° dat de consolidatie niet op een te vroege datum wordt bepaald,

4° dat alle gerechtvaardigde kosten en uitgaven, mogelijks ook bepaalde uitgaven na de consolidatiedatum, worden weerhouden;
5° of er voor bepaalde toekomstige mogelijke verwikkelingen of dergelijke geen voorbehoud dient te worden gemaakt.

De opdracht van uw raadsgeneesheer is dus zeer complementair aan de taak van uw advocaat: uw raadsgeneesheer heeft tot taak te verdedigen dat al uw letsels en klachten ingevolge het het ongeval worden aanvaard en dat de medische besluiten toelaten een volledige vergoeding voor alle lichamelijke schade te bekomen.

3.3 Het is aangeraden om een ervaren specialist-geneesheer te kiezen die weet 1° welke bijkomende onderzoeken moeten gebeuren, 2° hoe een medische expertise verloopt en moet verlopen, 3° welke medische besluiten verdedigbaar kunnen worden geacht en 4° – niet in het minst – hoe hij zich dient te verdedigen tegen de scherpe argumenten van de raadsgeneesheer van de verzekeringsmaatschappij.

3.4 Soms is het belangrijk al na een paar maanden advies in te winnen bij uw eigen raadsgeneesheer. Deze kan u bv laten weten welke onderzoeken binnen een zekere termijn, bv binnen de 3 maanden vanaf het ongeval, moeten gebeuren om bepaalde klachten op degelijke wijze te kunnen bewijzen.

Ter herinnering: u dient vooraf de toestemming tot aanstelling van een eigen raadsgeneesheer te bekomen vanwege uw rechtsbijstandsverzekeraar, die immers o.a. de kosten van uw verdediging op medisch vlak moet betalen.

4. De tegensprekelijke (minnelijke òf gerechtelijke) expertise

4.1 Indien uw raadsgeneesheer oordeelt dat de besluiten vanwege de raadsgeneesheer van de verzekeringsmaatschappij niet kunnen worden aanvaard, dan dient een tegensprekelijke expertise te worden aangevraagd.

Er zijn twee soorten tegensprekelijke medische expertises :

a. bij de minnelijke medische expertise (afgekort “MME”) wordt het verslag gezamenlijk opgesteld door de raadsgeneesheer van de verzekeringsmaatschappij (de tegenpartij) en deze van uzelf ; deze 2 artsen moeten dus tot volledige overeenstemming komen over de (fysieke en psychische) gevolgen van het ongeval en over de medische besluiten;

b. bij een gerechtelijke expertise wordt het verslag opgemaakt door een arts daartoe aangesteld door de rechtbank ; voor deze aanstelling moet u beroep doen op uw advocaat; de raadsgeneesheer van uzelf en deze van tegenpartij zullen aan de gerechtsdeskundige-geneesheer (= justitiearts) alle nuttige medische stukken overmaken en zij zullen ter attentie van de gerechtsdeskundige hun respectieve standpunten verdedigen.

Het verslag van een dergelijke tegensprekelijke expertise kan slechts in eerder uitzonderlijke gevallen met succes worden aangevochten voor de rechtbank.

4.2 Vooraleer een overeenkomst tot minnelijke medische expertise (MME) te ondertekenen is het aangewezen contact op te nemen met uw raadsgeneesheer (en eventueel met uw advocaat). Deze zal u meerbepaald adviseren over de vraag of een gerechtelijke expertise niet te verkiezen valt boven een MME.

Dit kan vooral om de volgende redenen het geval zijn:

– de raadsgeneesheer van uzelf en deze van tegenpartij hebben geen goede verstandhouding (zodat een minnelijke expertise om persoonlijke redenen niet aangewezen is) ;
– de medische besluiten van de wederzijdse raadsgeneesheren liggen al te ver uit elkaar (zodat geen overeenstemming kan worden verwacht) ;
– het gaat om een complexe of zwaarwichtige aangelegenheid, die heel wat tijd of meerdere bijkomende onderzoeken vergt.

In de omgekeerde gevallen zal meestal voor een MME worden gekozen.

Besef dat de besluiten van de minnelijke of gerechtelijke expertise in principe definitief bepalen binnen welke perken u schadevergoeding kan vorderen.

Houd voor ogen dat de Rechtbank u uiteraard niet zelf zal onderzoeken en u zelfs niet zal aanhoren, zodat ze (bijna) uitsluitend rekening zal houden met het expertiseverslag om te beslissen welke lichamelijke letsels en klachten voortvloeien uit het ongeval welke hun tijdelijke en blijvende weerslag is op uw arbeidsgeschiktheid hoe groot uw tijdelijke en blijvende morele schade is welke medische kosten en aanverwante uitgaven verantwoord zijn.


Bron: vzw verkeersslachtoffers